Vlaamse liederendatabank

In de kriekentijd

Lief nichtje plukte van de krieken,
terwijl hij hoofs de takken boog.
Doch wat haar grage handjes reikten,
de rijpste hingen steeds te hoog.
Hij tilde haar toen in zijn armen;
zij klemde rond zijn hals zich vast
en lange stonden moest hij dragen
van tak tot tak den zwaren last

En t'wielewaalke, schalke guit,
riep uit zijn nest met spotgefluit:
“La-ji-la! La-ji-la! La-ji-la!”
Zie daar wat hem te wachten staat
die met zijn nichtje uit plukken gaat.

Op ‘t vers gemaaide hooi gezeten,
begon lief nichtje haar festijn.
Hij koos de volste, bolste krieken,
karbonkelrood en zoet als wijn
en stak z’in ‘t nooit verzade mondje
der lieve snoepster één voor één,
doch kreeg tot loon voor al zijn moeite
alleen de steeltjes en de steen.

En t'wielewaalke, schalke guit,
riep uit zijn nest met spotgefluit:
“La-ji-la! La-ji-la! La-ji-la!”
Zie daar wat hem te wachten staat
die met zijn nichtje uit plukken gaat.

Doch toen het avondpurper daalde,
in schemer en vertrouwlijkheid,
dan heeft ze ‘t warme blonde kopje
hem op de schouder zacht geleid.
Nu was ‘t voor hem de tijd van plukken,
de lang verwachte blijde stond
en gretig nipten zijne lippen
de kusjes van haar rozenmond.

En t'wielewaalke, schalke guit,
riep uit zijn nest met spotgefluit:
“La-ji-la! La-ji-la! La-ji-la!”
Zie daar wat hem te wachten staat
die met zijn nichtje uit plukken gaat.